Nova Cura

Als je een schip koopt, heeft het al een naam. In ons geval ‘Nova Cura’. Letterlijk betekent dat ‘nieuwe zorg’.

Hebben we er een zorg bij?
“Koop een boot, werk je dood”, is een reactie die we vaak horen wanneer we vertellen dat we schip hebben gekocht. Dood zullen we er niet van gaan, maar veel werk is het zeker. Bezorgdheid hebben we ook regelmatig gevoeld, toen we een schip kochten zonder bestaande omzet en onze klantenkring vanaf de grond op moesten bouwen.

Toch zien we deze ‘nieuwe zorg’ heel anders en daarvoor gaan we terug in de tijd, naar de oorsprong van Cura, in een mooi mythologisch verhaal.

De spelende scheppende godin

Cura was de godin van de zorg. Ze zat volgens de overlevering eens aan de oever van een rivier en vormde uit de aan haar voeten liggende klei, terwijl haar ogen peinzend op het voorbij vloeiende water waren gericht, met de vingers spelende en zonder doel een menselijke figuur.

Toen Zeus daar toevallig voorbijkwam, bad zij hem, dat hij dit dode lichaam zou bezielen. De god vervulde haar bede, maar eiste nu ook, dat het nieuwe wezen naar hem zou worden genoemd. Cura weigerde, omdat zij het had vervaardigd.

Terwijl zij daarover met elkaar twistten, verscheen Geae, de godin van de aarde, en maakte evenzeer aanspraak op het nieuwe schepsel, omdat zij daartoe het materiaal had geleverd. Om de twist te beslissen, vroegen de drie goden eindelijk Kronos, de god van de wetgeving, tot scheidsrechter in.

Kronos besloot in al zijn wijsheid als volgt:
“Gij, o Zeus, gaaft aan het schepsel het leven, neem dus ook zijn lichaam, wanneer het gestorven is. Gij, o Cura, godin der Zorg, hebt het gevormd, aan u behore het terwijl het leeft. Gij, o Gaea, liet het uit uw stof vormen, uit humus of aarde, geef het dan ook de naam van deze stof en noem het homo of mens (zoon der aarde).”

Zorg als leidraad

Zorg is een belangrijke leidraad in ons leven. Zorg voor dit mooie schip, zorg voor de wereld waarin leven, zorg voor lekker eten en drinken, zorg voor onszelf en natuurlijk zorg voor onze gasten. Die zorg bestaat uit aandacht en ruimte.  Zodat je vrij bent om te doen wat je wilt, wetend dat wij er voor je zijn.

Voeten in de klei

Tot slot denken we bij dit verhaal aan het wad, de zeeklei die we onder het schip voelen als we droog zijn gevallen in de haven van Schiermonnikoog. We klauteren aan een touwladder van dek, en zetten voorzichtige stappen over de zeebodem. Misschien moeten we wat langer blijven zitten met onze ‘poten in de klei’ en wachten tot we een nieuw wezen scheppen.

Als je met ons mee vaart, zul je merken dat je, starend naar het water, spelend en zonder doel, in gedachten van alles kan creëren en als een nieuw mens weer van boord stapt.